Εργα που κινούνται μεταξύ αφαίρεσης και παραστατικότητας. Εργα που ξεπηδούν πολλές φορές από τη συνομιλία με έναν στίχο του Κ. Π. Καβάφη, του Γιάννη Ρίτσου, του Τίτου Πατρικίου, από τον διάλογο με την ποίηση. Ακόμα, παλιές εγκαταλελειμμένες πόρτες, μοναχικά δέντρα, νεκρές φύσεις, θάλασσες και ενθύμια τόπων. Αυτοί είναι οι πυλώνες της ζωγραφικής της Γεύσως Παπαδάκη, μιας εικαστικού σπάνιας ευαισθησίας.

«Κλείνομαι στο εργαστήριο, πάντα με μουσική. Η διαδικασία που ακολουθείται είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους τους εικαστικούς» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα». «Από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση και πάλι από την αρχή. Ο καλύτερος σύμβουλος όμως είναι ο χρόνος. Τον αφήνω να κυλήσει, για να "ξεκουραστεί το βλέμμα", και ένα έργο έχει τελειώσει μόνο αν νιώσω ότι έχει πάρει τη δική του ζωή. Εάν όχι, συνεχίζεται!».