Στον ίσκιο της ποίησης
 
την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν
  
                                                    Σιμωνίδης ο Κείος
 
 
Ut pictura poesis
 
              Οράτιος
 
 
Η Γεύσω Παπαδάκη, συνεχίζοντας το μακρύ ταξίδι της καταμεσής στη σάρκα και τα οστά της ποίησης, δημιουργεί νέους τόπους αλήθειας, αιωρούμενους ανάμεσα στην πραγματική και την ουτοπική εικόνα με τον τρόπο που περιγράφει ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του:
σύμφωνα με εκείνον, τόσο οι ποιητές όσο και οι ζωγράφοι είναι μιμητές της αλήθειας και μαζί δημιουργοί μιας νέας. Οι κατασκευές τους έχουν μια φαινομενική κανονικότητα, ωστόσο κουβεντιάζουν  περισσότερο με την ψυχή, αφυπνίζοντας και τρέφοντάς την, δυναμώνοντάς την έτσι ώστε η εξωτερική πραγματικότητα εντέλει να μην μετρά…
 
Συμπληρώνοντας τη φιλοσοφική σκέψη του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης εξηγεί στην «Ποιητική» ότι καθώς τόσο ο ποιητής όσο και ο ζωγράφος είναι ενδελεχείς μιμητές της ομοιότητας, θα πρέπει και οι δύο να αναπαριστάνουν τα ζωτικά αντικείμενα με τρεις διαφορετικούς τρόπους: είτε όπως κάποτε ήταν ή είναι, είτε όπως αυτά εξιστορούνται ή γίνονται ή γίνονταν κάποτε αντιληπτά, είτε, βεβαίως, όπως θα έπρεπε να είναι.
 
Στη νέα εκθεσιακή της ενότητα, η ζωγράφος ανασκάπτει το οικείο της πλέον τοπίο του έμμετρου λόγου, χαρίζοντας στον θεατή - αναγνώστη σπάνια συγκίνηση. Το πλαστικό της ιδίωμα, στίλβον, λιτό και με εμφανείς πλέον τάσεις αφαίρεσης, φανερώνεται εδώ ενδοσκοπικό, διαυγές και ανακουφιστικά κύκλιο, προσηλωμένο στις ίδιες ψυχικές συχνότητες που διέπουν και την εννοιολογική αναζήτηση της ζωγραφικής της. 
 
Αντλώντας και πάλι πολύτιμο υλικό από τους στίχους αλλά και τις ατμοσφαιρικές συντεταγμένες προσφιλών ποιητών της και  επιβεβαιώνοντας τον στίχο του Robert Lowell που ορίζει ότι «η όραση του ζωγράφου δεν είναι φακός, αλλά η τρεμάμενη απόπειρα του βλέμματός του να χαϊδέψει το φως», η Γεύσω Παπαδάκη αφουγκράζεται και αναπλάθει την εσωτερική τρυφερή μεμβράνη των λέξεων, φέρει το άχθος των κενών, κατοικεί τα σημεία στίξης των στίχων, ακουμπά, κυριολεκτικά και μεταφορικά τη λιγοστή σκευή τους: εδώ κατοικεί η πολυθρόνα ενός ξεθωριασμένου μυστικού απογεύματος, εκεί αλυχτά η ολονυχτία μιας οικείας ασπρόμαυρης φωτογραφίας, αλλού ελλοχεύει η μνήμη ενός οικογενειακού χαλιού, κάπου εδώ αναπαύεται της ζωής το άδειο κρεβάτι.