Στις 21 Απριλίου 2017 στην Gallery Melkart στο Παρίσι, είναι τα εγκαίνια της 18ης  ατομικής έκθεσης ζωγραφικής, της Γεύσως Παπαδάκη με τίτλο "Nostalgie".

Διάρκεια έκθεσης: 19 Απριλίου - 3 Μαΐου 2017

Η Γεωγραφία της Νοσταλγίας στο έργο της Γεύσως Παπαδάκη

La pensée d'un homme est avant tout sa nostalgie

Albert Camus

Εμμένοντας στη διηνεκή περιπλάνησή της σε έναν τόπο κατάφυτο από τρυφερά κοιτάσματα ποίησης και ανασκάπτοντας τις χαμηλόφωνες μνήμες μιας προσωπικής, εύθραυστης ανθρωπογεωγραφίας, η Γεύσω Παπαδάκη επινοεί έναν μακρυνό αλλά οικείο νέο πλανήτη επάνω από τον οποίο λικνίζεται απαλά μια ελάχιστη φράση του Antoine de Saint-Exupéry: «Η νοσταλγία, είναι η επιθυμία ενός μικρού άπιαστου κάτι...»*.

Τα έργα της ενότητας «Nostalgie», τα περισσότερα από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο Παρίσι, ανιχνεύοντας την αφετηρία τους σε στίχους μεγάλων Ελλήνων ποιητών και επιστρατεύοντας με αρμονική δεξιότητα απτές πάστες ακρυλικού χρώματος, θαρραλέα σβησίματα, οργανικές αφαιρετικές φόρμες και τρισδιάστατες επιθέσεις ύλης στον καμβά, εντάσσονται στη γνώριμη πρωτογενή γλώσσα και στο βασικό αλφαβητάριο των εικαστικών ευρημάτων και των συμβόλων που χρησιμοποιεί η ζωγράφος.

Τα παλίμψηστα θραυσματικά σύμπαντα των στίχων και των στιγμών, τα ανεξίτηλα ίχνη των πιο αγλαών συνευρέσεων και των πιο επώδυνων χωρισμών, τα νεκρά γράμματα των υποσχέσεων και οι χαμένες χώρες των επιθυμιών, ακολουθώντας τον νοητό κύκλο της ζωής και του έρωτα και επιλέγοντας το διηνεκές ταξίδι ως κυριολεκτική και μεταφορική συνθήκη ύπαρξης, ακουμπούν στον οξυδερκή τρυφερό λόγο του Emil Michel Cioran: «η εμμονή για το παρελθόν, δεν είναι παρά το αδύνατον της στιγμής. Και αυτό το αδύνατον, δεν είναι άλλο από τη νοσταλγία...»**

Αποφεύγοντας την απεικονιστική περιγραφή και επιλέγοντας την αφαίρεση, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές και αποζητώντας το επίμονο άρωμα και το πυκνό απόσταγμα των στίχων, η Γεύσω Παπαδάκη στρέφει ενδοσκοπικά το βλέμμα στα αρχαία κοιτάσματα του κάλλους, του νόστου και της ύστερης σοφίας στο έργο του Κ.Π.Καβάφη ,Έτσι σοφός που έγινες.... («Ιθάκη»), ...αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις...(«Απέλειπεν ο Θεός Αντώνιον»), Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν... («Γκρίζα»), αποζητά τη χαμένη νεότητα ακολουθώντας την εγγενή μελαγχολία του Καρυωτάκη («Το ξύπνημα της νιότης»), ξετυλίγει το αργυρό αόρατο νήμα μιας σχεδόν δυνατότητας επικοινωνίας Γ.Ρίτσος «Δυο κόσμοι σε μια χορδή αργυρή», βαδίζει μόνη στον «Αθέριστο κάμπο» του Οδυσσέα Ελύτη και στην τρυφερή ενδοχώρα του Τίτου Πατρίκιου («Τα δυο σκαμνιά»), βουτά στο παράδοξα ανακουφιστικό λυκόφως της «Απέραντης νοσταλγίας» του Τάσου Λειβαδίτη και αναδύεται στην σωστική λέμβο αυτού που κάποτε υπήρξε.

Συντάσσοντας επιδέξια τα ελάσσονα ημιτόνια του χρόνου και του εσωστρεφούς συναισθήματος, επιστρατεύοντας ρωμαλέες διαγώνιες συνθέσεις όπου η σιωπή του λευκού συνομιλεί με οπάλινα ρόδινα, σφριγηλά πράσινα και αιμάσσοντα κόκκινα, επαναδομώντας οργανικά τα θραύσματα του αμείλικτου χρόνου και της κατάλοιπης ύλης, επικαλούμενη τις νοητές συντεταγμένες των ανέσπερων τόπων και της άσβεστης μνήμης που η ίδια αφουγκράστηκε και διέσωσε, η Γεύσω Παπαδάκη σχεδιάζει ένα ζωγραφικό βιωμένο πεδίο οργανικό και ταυτόχρονα λυρικό, δυναμικό και ταυτόχρονα φεύγον.

Θυμίζοντάς μας ότι νοσταλγία είναι η άρνηση του χρόνου που «τολμά να περνά προσπερνώντας μας». ***

Μα διαβεβαιώνοντάς μας, ότι νoσταλγία είναι επίσης το βασικό καύσιμο για τον χρόνο εκείνο που μας υπολείπεται.

Ίρις Κρητικού

Μάρτιος 2017

*Antoine de Saint-Exupéry: "La nostalgie c'est le désir d'on ne sait quoi...

** Emil Michel Cioran : "L'obsession de l'ailleurs c'est l'impossibilité de l'instant; et cette impossibilité est la nostalgie même."

*** Sylvain Tesson: "La nostalgie, c'est être indigné que le temps ose passer sans nous."