Η υπαινικτική ζωγραφική της Γεύσως Παπαδάκη

Η Γεύσω Παπαδάκη κάνει μια τιθασευμένη και στοχαστική ζωγραφική στα όρια της οποίας επιχειρεί να νιώσει τα απόλυτα όρια της προσωπικής της ελευθερίας. Πάνω στην επιφάνεια του μουσαμά πειραματίζεται με πειθαρχημένες χρωματικές και θεματικές ενότητες μέσω των οποίων επεξεργάζεται τις έννοιες που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις: περιορισμός, ευθύνη, εμπιστοσύνη, μοναχικότητα - συντροφικότητα, εσωστρέφεια - επικοινωνία, μνήμη - λησμονιά. Οι συνθέσεις της είναι στατικές, συμπαγείς, κοντά στην αντικειμενικότητα και ταυτόχρονα αγγίζουν την υποκειμενική αυθαιρεσία της ποιητικής ερμηνείας. Ο οπτικός κόσμος που την περιβάλλει, αντικείμενα της νεκρής φύσης, τοπία, εσωτερικοί χώροι χάνουν την αξία τους στην καθημερινότητα της καλλιτέχνιδας και μεταγράφονται με τρόπο αφηρημένο, χωρίς έντονα περιγραφικά στοιχεία απλά και μόνον με το χρώμα να έχει την απόλυτη εκφραστικότητα, σε μικρές ποιητικές εικόνες συναισθημάτων και εντυπώσεων που μπορούν να γίνουν γνωστές και να τις μοιραστεί με τον θεατή.
Αυτός ο τρόπος να οργανώνει το εικονιστικό της λεξιλόγιο στην επιφάνεια της ζωγραφικής με λιτές περιγραφές, με τις μορφές να αναπτύσσονται αρμονικά και με το χρώμα να καθορίζει την ποιητική ένταση της εικόνας την φέρνουν άλλοτε κοντά στη λυρική αφαίρεση και άλλοτε τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Στην πρώτη περίπτωση, το χρώμα έχει μόνον δύο διαστάσει, τα αντικείμενα σχηματοποιούνται και με λιτές παχιές γραμμές αποδίδονται οι φόρμες τους έτσι ώστε να μεγαλώσουν και να εξαπλωθούν στη σύνθεση. Όταν όμως χρησιμοποιεί τα χρώματα σε παχιές στρώσεις για να δημιουργήσει εικόνες μνήμης και νυχτερινά τοπία στα οποία κυριαρχεί η παρουσία του δέντρου τότε εισβάλλει στους χώρους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.
Η λυρική αφαίρεση και ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός είναι δύο μέθοδοι στην πρόσφατη ιστορία της ζωγραφικής μέσα από τις οποίες έχουμε εθιστεί να ερμηνεύουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις του καλλιτέχνη. Όσο εξοικειωμένος και να είναι ο άνθρωπος σήμερα με τις εικόνες της σύγχρονης τεχνολογίας, στην έκφραση της χειρονομίας η αμεσότητα της επαφής και η ευαισθησία της καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας θα είναι αξεπέραστη.

Δρ. Γιάννης Κολοκοτρώνης
Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης ΔΠΘ,
Πολυτεχνική Σχολή, Τμήμα Αρχιτεκτόνων - Μηχανικών