ΓΕΥΣΩ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Πώς πέρασεν η ώρα

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΙΡΙΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ

ΕΓΚΑΙΝΙΑ
ΤΡΙΤΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015, ώρα 20:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: 3 - 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015 

Χάρητος 35, Κολωνάκι, 106 75, Αθήνα. 211 - 7100566
www.gallerygenesisathens.com
www.facebook.com/pages/Genesis-Gallery

Το αμείλικτο φεγγαρόφωτο στη ζωγραφική της Γεύσως Π.

«Ριγείς αγαπημένη
περιβλημένη
τ’ αργυρό ψύχος της σελήνης...»

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία

Συλλέγοντας με επίμονη προσήλωση ελάσσονα θραύσματα χρόνου, ύλης, τόπων και μνήμης, η Γεύσω Παπαδάκη συνθέτει μία πρωτογενή ζωγραφική γλώσσα που αντλεί και δομεί την αρτιμελή καθαρότητά της από αποσπασματικούς χαμηλόφωνους οπτικούς φθόγγους και λιτά αλλά διακριτά σύμβολα.

Έχοντας επιλέξει το ταξίδι ως κυριολεκτική συνθήκη ύπαρξης και έκφρασης της δουλειάς της των τελευταίων ετών και χρησιμοποιώντας με τόλμη καμβάδες, πάστες χρώματος, θαρραλέα σβησίματα μετουσιωμένα σε αφαιρετικές οργανικές φόρμες και επίθετα υλικά, η ζωγράφος συντάσσει μικρά παλίμψηστα απτικά σύμπαντα θραυσματικών γεωγραφικών στίξεων, διάσπαρτων στιγμών, φευγαλέων ιδιωτικών σημειώσεων και ωσεί νωπών αναμνήσεων.

Στη νέα θεματική της ενότητα, η εμπειρία του ταξιδιού μετουσιώνεται σε ενδοσκοπική περιπέτεια του νου, με όχημα επτά προσφιλείς της Έλληνες ποιητές. Και η γνώριμη στους εξοικειωμένους με το έργο της απτική εμπειρία της μετάβασης σε έναν διαφορετικό τόπο, τρέπεται τώρα σε φεύγουσα αλλά πλήρη εννοιολογική στιγμή που συνδιαλέγεται με διάσπαρτους μα υπαινικτικά συμπληρωματικούς στίχους, εκπυρσοκροτώντας εικόνες και συναισθήματα προτού η συμπύκωσή της αναλωθεί στο άπειρο.
Τότε ο υπογραμμισμένος τόπος της ποίησης γίνεται κατοικημένη οδός και αριθμός. Τότε οι ένοικοι των στίχων τρέπονται σε οικείους συζητητές και παλιούς αλλά ωσεί παρόντες γνώριμους.

Σε μικρούς ως επί το πλείστον χώρους-κουτιά, που ορίζονται δομικά και πλάθονται ως βραχείς μα μεστοί σκηνικοί μονόλογοι από τη ζωγράφο, κατοικούν οι μικρές χώρες του Καρυωτάκη και του Καβάφη του Σεφέρη, του Ρίτσου και του Ελύτη, του Λειβαδίτη και του Γκανά, οργωμένες από αλλεπάλληλα σημεία στίξης, βουβές παύσεις κι ανοιχτές παρενθέσεις.

Μεταγράφοντάς τις με γόνιμη ελευθερία και προχωρώντας σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην ωριμότερη και πλέον αυτογνωσιακή στιγμή της δουλειάς της, η Γεύσω Παπαδάκη αφηγείται με μέσα λιτά αλλά εύγλωττα τον περιπετειώδη κύκλο της ζωής και της συναίσθησης: την αρχή και το τέλος μιας μέρας,την αρχή και το τέλος μιας σχέσης. Τον αμείλικτο καλπασμό του πανδαμάτορος χρόνου αλλά και τη σοφία που εξ αυτού αποκτήθηκε. Την ανασκόπηση του πριν και τον φόβο ή την άγνοια του μετά που συνδιαλέγεται με την άρνηση αποχωρισμού της νεότητας. Τη αιχμή λεπίδα της απώλειας ή της ματαιότητας ενός σκοτεινού προορισμού, τη στιφή επίγευση του έκοντος ή του άκοντος αποκλεισμού από ένα «μαζί» ή μία συνήθεια. Το αναπόφευκτο τέλος. Και κατά συνέπεια, την επισφαλή εντύπωση της ικανότητάς μας να αντέχουμε τον αποχωρισμό εκείνων που αγαπούμε.

Αδράττοντας το κοτσάνι της μέρας ή την άκρη της σελήνης σαν να τσακώνει ένα μικρό κομμάτι χρόνου, ζωγραφίζοντας τη χλωμάδα ή το αργυρό ψύχος της, την ιλαρότητα ενός νεανικού έρωτα, το αδειανό κέλυφος μιας σιωπηλής κάμαρας, τους δείκτες ενός καβαφικού αργόσυρτου ρολογιού, την ελάχιστη φλόγα κεριών επίμονων ή την τέφρα ενός πέρα ορίζοντα, συλλέγοντας με τρυφερή επιμέλεια τη στάχτη του καμένου χρόνου, η Γεύσω Παπαδάκη ζωγραφίζει εντέλει την ανακουφιστική θλίψη της ποίησης ως μοναχική αλλά αναγκαία οδό προς στην αλήθεια. Και το πετυχαίνει.

Ίρις Κρητικού
Φεβρουάριος 2015

Facebook Event: https://www.facebook.com/events/441279682691583